بسم الله الرّحمن الرّحیم

دوم رجب

ولادت امام هادی علیه السّلام

امام هادی "علیه السّلام" بنا بر نقلی در چنین روزی در سال 212 هـ.ق در نزدیکی مدینه در منطقه ای به نام "صریا" درده به جهان گشودند . ولکن مشهور در ولادت آن حضرت نیمه ماه ذی الحجة می باشد و در 27 جمادی الثانی و 5 و 13 رجب هم نقل شده است . نام مبارک آن حضرت "علی " و نام پدر بزرگوارشان "جواد الأئمّه علیه السّلام" و کنیه شریفشان "أبوالحسن" می باشد . و چون به آقا موسی بن جعفر و حضرت رضا "علیهما السّلام" أبوالحسن نیز می گفتند ، از جهت تعیین و مشخّص بودن به آن جناب "أبوالحسن ثالث" می گویند . چنانچه امام رضا "علیه السّلام را أبوالحسن ثانی ذکر میکنند .

القاب آن حضرت : نجیب ، مرتضی ، عالم ، فقیه ، امین ، مؤتمن ، عسکری ، ناصح و إبن الرّضا می باشد ولکن مشهورترین القاب آن حضرت : نقی و هادی است . و چون آن جناب و فرزندشان امام حسن عسکری "علیه السّلام" در سامرا در محله ای به نام زندگی می کردند ، از این جهت به آن دو بزرگوار عسکری می گفتند .

نام مادر بزرگوار آن جناب " سمانه مغربیّه " معروف به " سیّده " با کنیه " أمّ الفضل " است . در کتاب جنّات الخلود می نویسد : آن مخدّره همیشه روزه بود و در زهد و تقوی مثل و مانند نداشت .

در شمائل آن حضرت گفته اند که آن سرور متوسط القامه بودند و صورت سرخ و سفید و گونه های برآمده و چشم های درشت و ابروهای گشاده و چهره ای دلگشا داشتند ، به گونه ای که هر غمگین و نگرانی به صورت مبارکشان نگاه می کرد ، غم هایش زایل می شد .

از فضائل و معجزات آن حضرت روایتی است که إبن شهرآشوب و مرحوم قطب راوندی از أبو هاشم جعفری روایت کرده اند . وی می گوید : خدمت امام هادی "علیه السّلام" شرفیاب شدم ، پس با من به زبان هندی تکلم کردند و من نتوانستم درست جواب دهم . در نزد آن حضرت ظرفی بود پر از سنگ ریزه ، پس یکی از آن سنگ ریزه ها را برداشتند و در دهان مبارکشان گذاشتند و مکیدند . سپس آن را در نزد من افکندند ، من آن را در دهان خود گذاشتم . به خدا سوگند ! از خدمت آن حضرت برنخاستم مگر آنکه می توانستم با 73 زبان سخن بگویم که اولی آنها زبان هندی بود .

و از فرمایشات گهربار آن حضرت است اینکه می فرمایند :" المُصِیبَة للصَّابِرِ واحِدَة و للجَازِعِ إثنَتانِ " . مصیبت شخص صبر کننده یکی است و برای آن کسی که صبر نمی کند و جزع و فزع می کند دو تاست .

محدّثین ما در توضیح کلام آن حضرت فرموده اند : مراد از دوتا بودن مصیبت جزع کننده ، یکی مصیبت واره بر اوست و دیگری مصیبت از بین رفتن اجر اوست به جهت جزع و فزع و بی تابی او . چنانکه در بعضی روایات چنین آمده که " إنّ المُصَابَ مَن حُرِمَ الثوابَ " . مصیبت زده کسی است که از ثواب بی بهره مانده است

منبع : maktabosadegh.com